De keel laat zich onderverdelen in vier delen: nasofarynx, orofarynx, hypofarynx en larynx (zie afbeelding). Belangrijke anatomische structuren in de nasofarynx zijn de beide ‘tubae auditiva’ (buizen van Eustachius) die een verbinding vormen vanuit het middenoor. Tot ongeveer het 12e levensjaar is in de nasofarynx het adenoid (wordt ook wel eens ‘poliepen’, of ‘vegetaties’ genoemd) te vinden. De keelamandelen bevinden zich in de orofarynx aan weerszijden. De hypofarynx bevat de beide sinus piriformis die de toegang vormen richting de slokdarm. De larynx (strottenhoofd) bevat de epiglottis en stemplooien en is de toegang tot de luchtpijp (trachea). In de mond bevindt zich naast de tanden en tong nog een reeks speekseluitgangen van de verschillende grote speekselklieren: glandula parotis, glandula submandibularis en sublingualis.

De hals wordt eveneens onderverdeeld in regio’s (I t/m VII) die worden gebruikt voor aanduiding van de localisatie van bijvoorbeeld een zwelling in de hals.